Lotus 77
21/10/2017 użytkownik
Lotus 77 (od nazwy głównego sponsora także John Player Special Mk II) – samochód Formuły 1, zaprojektowany w 1976 roku przez Colina Chapmana, Geoffa Aldridge'a i Martina Ogilvie i wystawiony na sezon 1976.
Historia
Samochód był następcą Lotusa 76, który z kolei był następcą Lotusa 72. Model 76 w porównaniu do 72 miał zmodyfikowaną aerodynamikę, lżejsze podwozie, dłuższy rozstaw osi i węższy, niższy monocoque. Miał także dwupłatowy tylny spojler, co miało na celu zwiększenie docisku i stabilności. Samochód nie odnosił dobrych wyników, nawet w wersji "B", w której zastosowano powiększone sekcje boczne i lepsze chłodzenie.
Lotus 77, napędzany silnikiem Cosworth DFV, miał lżejsze i mniejsze monocoque z aluminium. Model miał poprawioną aerodynamikę, a chłodnice zostały przeniesione, by samochód był lepiej chłodzony. Początkowo hamulce znajdowały się wewnątrz pojazdu, ale później zostały przeniesione na zewnątrz. Samochód mógł być w pełni regulowany, mogąc mieć różne ustawienia, rozstaw osi i szerokość. Wloty powietrza bo obu stronach głowy kierowcy zostały zastosowane także w Lotusie 78[2].
Podstawowymi kierowcami samochodu byli Mario Andretti i Gunnar Nilsson. Model 77 odnosił lepsze wyniki niż poprzednik. Inżynierowie Lotusa w trakcie sezonu przyspieszyli badania i rozwój modelu 78, mogąc później ponownie pracować nad rozwojem 77. W efekcie tego w połowie sezonu wyniki się poprawiły, w wyniku czego Andretti był trzeci w Holandii i Kanadzie. W ostatnim wyścigu sezonu, Grand Prix Japonii, Andretti wygrał, dublując wszystkich kierowców, w tym nowego mistrza świata, Jamesa Hunta.
Historia
Samochód był następcą Lotusa 76, który z kolei był następcą Lotusa 72. Model 76 w porównaniu do 72 miał zmodyfikowaną aerodynamikę, lżejsze podwozie, dłuższy rozstaw osi i węższy, niższy monocoque. Miał także dwupłatowy tylny spojler, co miało na celu zwiększenie docisku i stabilności. Samochód nie odnosił dobrych wyników, nawet w wersji "B", w której zastosowano powiększone sekcje boczne i lepsze chłodzenie.
Lotus 77, napędzany silnikiem Cosworth DFV, miał lżejsze i mniejsze monocoque z aluminium. Model miał poprawioną aerodynamikę, a chłodnice zostały przeniesione, by samochód był lepiej chłodzony. Początkowo hamulce znajdowały się wewnątrz pojazdu, ale później zostały przeniesione na zewnątrz. Samochód mógł być w pełni regulowany, mogąc mieć różne ustawienia, rozstaw osi i szerokość. Wloty powietrza bo obu stronach głowy kierowcy zostały zastosowane także w Lotusie 78[2].
Podstawowymi kierowcami samochodu byli Mario Andretti i Gunnar Nilsson. Model 77 odnosił lepsze wyniki niż poprzednik. Inżynierowie Lotusa w trakcie sezonu przyspieszyli badania i rozwój modelu 78, mogąc później ponownie pracować nad rozwojem 77. W efekcie tego w połowie sezonu wyniki się poprawiły, w wyniku czego Andretti był trzeci w Holandii i Kanadzie. W ostatnim wyścigu sezonu, Grand Prix Japonii, Andretti wygrał, dublując wszystkich kierowców, w tym nowego mistrza świata, Jamesa Hunta.